Het was 2007, ik was 27 jaar. Ik woonde in Utrecht, samen met mijn vriend, nu mijn man. Ik had een interessante, intensieve baan. Leuke vrienden, die merendeels in Groningen woonden, waar ik gestudeerd had. Mijn vriend had meer sociale contacten in de buurt, speelde hockey en ging vaak op pad. En ik voelde me dan alleen. Alleen in de grote stad, waar ik niet zo bekend was, waar mijn vrienden niet waren, waar mijn hart eigenlijk niet lag. En toen mijn vriend aankondigde een heel weekend wat te gaan doen met vrienden, besloot ik ‘ook iets leuks te gaan doen’. En ik schreef me in voor een Reikiklas. Ik had onderzoek gedaan, mijn moeder en tante beoefenden ook Reiki en mijn tante wist waar ik in Utrecht kon zijn. Maria Kraaijvanger werd het, master in Usui Shiki Ryoho. De klas werd gegeven op vier dagdelen, op vier opeenvolgende dagen. En eigenlijk wist ik wel dat het meer was dan ‘iets leuks’, maar op dat moment was het een drijfveer om het nu te gaan doen. Ik leerde Reiki in een kleine groep en genoot van het nieuws dat op me af kwam. Ik was onder de indruk en voelde me moe, maar goed.
Het ‘huiswerk’ dat we meekregen was om elke dag Reiki te beoefenen. Al was het maar even, al was het in bed, of juist aan het begin van de dag. Ik wilde dat trouw doen, zoals ik alles altijd trouw deed wat me gezegd werd. En toch vond ik het moeilijk om vol te houden, om mezelf hele behandelingen te geven. Toch gaf ik mezelf elke dag Reiki, even in de trein, of even voor het slapengaan.
De dag nadat de wintertijd was ingegaan, zat ik in de trein. Ik besloot mezelf Reiki te geven, een hele behandeling. Ik legde mijn handen op mijn gezicht, mijn buik. Ik was klaar toen ik in Den Haag aankwam. Die dag ging alles vanzelf. Mensen zeiden dat ik er zo stralend uitzag, en ik wist dat het door de Reikibehandeling van die ochtend in de trein kwam. Ik had energie en alles ging vanzelf. Ik durfde nee te zeggen tegen wat niet goed was. Ik gaf advies dat duidelijk was, niet per se het gewenste antwoord. Ik durfde er te zijn, helemaal. Ik durfde het alleen nog niet te vertellen waardoor ik me zo voelde. Dus ik zei dat het het extra uurtje slaap was, waardoor ik zo goed in mijn vel zat. Maar het was die dag dat ik besloot dat ik graag elke dag een hele Reikibehandeling wilde. Dat het goed was voor me, dat ik meer energie had, dat ik op mezelf kon vertrouwen.
Sinds die dag is Reiki in mijn leven. Ik verhuisde in augustus naar Den Haag en voelde me weer zo verloren. Overvallen door de grote stad, door alle mogelijkheden. Door alles wat ik wilde zien en doen, of meer door alles wat ik dacht te moeten zien en doen, door alles wat ik dacht dat van me verwacht werd. Het huis, ons eerste koophuis, was fantastisch. Ik was er graag en graag mee bezig. En toch voelde ik me ontheemd. Ik besloot een Reikiplek te zoeken, ergens waar ik Reiki kon ontvangen. Ik vond een plek waar ik diezelfde week nog terecht kon. Reikicentrum Zijn. Ik stuurde een berichtje naar de Reikimaster, Rebecca Bredenhof, en ik was welkom. Ik herinner me een hele grote ruimte, een flink aantal mensen, en een heel warm welkom. Ik voelde me er fijn, op mijn gemak. Veilig. Ik leerde meteen van alles. In het begin vond ik het maar lastig, dat ontvangen. En geven vond ik fijn. In die tijd werden er Reikioefenavonden georganiseerd, in cyclussen van 13 keer. Die cyclus was al lang en breed aan de gang. Rebecca keek me aan en zei, er is nog wel een plek voor je. Kom maar gewoon meedoen. Ik besloot dat te doen. En de volgende cyclus. En de volgende. En de volgende. Ik had mijn plek gevonden.
Wat er gebeurde? Allereerst begon ik te landen, te aarden. Ik vond steeds meer mijn plek in dat grote Den Haag én ook in mijn leven. Ik begon rust te vinden in het juist soms alleen zijn. Sterker nog, het leerde dat het voor mij ook nodig is om soms alleen te zijn. Alleen zo kan ik het goed aan om daarna weer in groepen te zijn. Ik leerde ervan te genieten en dat doe ik nóg. Het wekelijkse beoefenen van Reiki werd een vast moment van ontspanning en bezinning voor mij. Mijn dagelijkse zelfbehandeling werd mijn baken. En dit, dit was een begin.